Przejdź do głównej treści

Widok zawartości stron Widok zawartości stron

Krakowscy iraniści

Widok zawartości stron Widok zawartości stron

Krakowscy iraniści

Franciszek Machalski (1904-1979)

Franciszek Machalski - fotografiaFranciszek Machalski urodził się w Braddock (USA) w rodzinie emigrantów, ale w wieku 6 lat wrócił do Polski do wsi Żołynia pod Łańcutem. W 1924 r. rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Początkowo studiował filologie polską i germańską, następnie także orientalistykę. W latach 1929-1931 pełnił funkcję zastępcy asystenta przy Katedrze Historii Islamu lwowskiej uczelni. Od 1931 do wybuchu drugiej wojny światowej był nauczycielem języka polskiego w szkołach średnich - w Tłumaczu i Tarnopolu. Z tego okresu pochodzą jego pierwsze publikacje poświęcone tematyce orientalistycznej, np. Myśl indyjska w poezji A. Langego (Przegląd Orientalistyczny VII, 1932), czy Uwagi o liczbie mnogiej rzeczowników w Safar-nāmeh (Rocznik Orientalistyczny XIII, 1937). W 1941 r. został aresztowany przez KGB i osadzony w więzieniu w Wierchnieuralsku. Po zwolnieniu dołączył do armii gen. Andersa, z którą znalazł się w Iranie. Przebywał tam z przerwami w latach 1942-1946. Swoje relacje z pobytu na Środkowym Wschodzie opisał w książce Irańskie wędrówki (Warszawa 1960). W tym okresie włączył się bardzo aktywnie w działalność oświatową i kulturalną polskiej emigracji. Uczył, wizytował polskie szkoły rozsiane w różnych punktach Iranu, brał udział w organizowaniu harcerstwa. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Studiów Irańskich, które powstało w Teheranie z inicjatywy profesorów Uniwersytetu Wileńskiego. Zadaniem Towarzystwa miało być głębsze poznanie kultury Iranu, a także próba zainteresowania elit irańskich historią i kulturą Polski. Towarzystwo wydawało pismo Studia Irańskie (Etudes Iraniennes) w języku polskim i francuskim. W 1945 r. został członkiem prestiżowego Towarzystwa Iranoznawczego (Andżoman-e Irānszenāsi) w Teheranie. W 1946 r. wyjechał do Bejrutu, a rok później powrócił do Polski. W 1951 r. rozpoczął pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1969 r. został profesorem nadzwyczajnym. Przez wiele lat pełnił funkcję prezesa Oddziału Krakowskiego Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego, był członkiem Komisji Orientalistycznej PAN, był także wieloletnim redaktorem rocznika Folia Orientalia. W latach 1966-1969 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Filologicznego UJ.

Władysław Dulęba (1920-1987)

Władysław Dulęba - fotografiaWładysław Dulęba urodził się w miejscowości Tłumacz niedaleko Stanisławowa. Tam też ukończył w 1941 r. szkołę średnią. W czasie wojny zajmował się różnymi dorywczymi pracami, najpierw w Stanisławowie, potem w Mościcach. Pod koniec wojny przyjechał do Krakowa, a w 1945 r. zapisał się na studia anglistyczne i orientalistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wkrótce jednak zmuszony był je przerwać na wiele lat. Przez jakiś czas pracował dla sponsorowanego przez Brytyjczyków periodyku The Voice of England, szybko zamkniętego przez władze. Między 1950 a 1973 r. pracował w Wydawnictwie Muzycznym m.in. jako redaktor techniczny, a od 1965 r. jako redaktor naczelny. W 1960 r. powtórnie rozpoczął studia orientalistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ukończył je sześć lat później, uzyskując tytuł magistra w dziedzinie literatury perskiej. W tym samym roku rozpoczął pracę na uniwersytecie. W 1979 r. obronił swą pracę doktorską poświęconą legendzie o Cyrusie w Księdze Królewskiej, a w 1986 r. otrzymał tytuł doktora habilitowanego na podstawie pracy Klasyczne podstawy poetyki perskiej. Zmarł nagle podczas pobytu w Kanadzie.

Wojciech Skalmowski (1933-2008)

Wojciech Skalmowski - fotografiaPoznaniak Wojciech Skalmowski - językoznawca, krytyk literacki i eseista w jednej osobie. Studiował iranistykę w Krakowie i w Berlinie na Uniwersytecie Humboldta, gdzie w 1960 r. obronił doktorat. Po powrocie do Krakowa pracował w Katedrze Językoznawstwa Ogólnego UJ. W 1968 r. otrzymał stypendium do Iranu. W obliczu wydarzeń marcowych zdecydował się nie wracać do Polski, udając się na emigrację do Belgii, gdzie rozpoczął w 1970 r. pracę na Uniwersytecie Katolickim w Leuven. Nawiązał wówczas stałą współpracę z Kulturą, w której zamieszczał teksty pod pseudonimem Maciej Broński. W 1975 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego w Departamencie Studiów Orientalistycznych i Slawistycznych Uniwersytetu w Leuven. Pracę wykładowcy zakończył w 1998 r.

Marek Smurzyński (1954-2009)

Marek Smurzyński - fotografiaŁodzianin, Marek Smurzyński, ukończył studia polonistyczne w Łodzi (1977) i iranistyczne w Warszawie (1986), a doktorat z literatury perskiej obronił na Uniwersytecie Teherańskim (1997) i nostryfikował na Uniwersytecie Warszawskim. W Instytucie Filologii Orientalnej UJ pracował od roku 1998 jako lektor, wykładowca, wreszcie adiunkt. Był autorem cennych prac o literaturze, kulturze i historii świata irańskiego, badaczem znany i ceniony w międzynarodowym środowisku iranistycznym, członkiem Societas Iranologica Europaea i The Middle East Studies Association. Był także tłumaczem perskiej poezji na język polski i poezji polskiej na język perski, tłumaczem przysięgły języka perskiego (w latach 80. pracował dla Budimexu w Iranie, a w 2005 r. dla ISAF/NATO w Kabulu). Był naukowcem i tłumaczem łączącym całym swoim życiem dwie pozornie odległe kultury. Zmarł nagle 12 grudnia 2009 r.

Andrzej Pisowicz (1940-)

Andrzej Pisowicz - fotografia

Andrzej Pisowicz urodził się w Siedliskach pod Miechowem. Szkołę podstawową ukończył w Tarnowskich Górach, maturę zdał w 1957 roku w Słupsku, a wkrótce potem rozpoczął studia iranistyczne w Katedrze Filologii Orientalnej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wówczas studenci iranistyki uczyli się między innymi języka ormiańskiego. Na wybitnie uzdolnionego studenta zwrócił uwagę goszczący w UJ prof. Wacze Nalbandian z Armenii i przysłał dla niego imienne zaproszenie na stypendium do Erywania. Tam Andrzej Pisowicz przez dwa lata (1961-1963) studiował w trybie indywidualnym filologię ormiańską. Magisterium uzyskał w 1963 w UJ, a jego opublikowana później praca magisterska dotyczyła ormiańskiego dialektu wsi Pharpi (opublikowana później pt. Esquisse d’une grammaire du parler arménien de Pharpi oraz Un texte arménien dialectal du village Pharpi). Po zakończeniu studiów podjął pracę w Bibliotece Jagiellońskiej, krakowskim oddziale wydawnictwa Ossolineum oraz w Biurze Urządzeń Techniki Jądrowej jako bibliotekarz, tłumacz i korektor. W roku akademickim 1966/67 odbył studia podyplomowe w uczelniach paryskich: Ecole des Langues Orientales Vivantes w zakresie języka zachodnioormiańskiego i perskiego oraz na wydziale starożytnych języków wschodnich w Institut Catholique (język staroormiański). W 1970 został etatowym pracownikiem UJ. W roku akademickim 1972/73 przebywał na stypendium w Teheranie, gdzie doskonalił znajomość języka perskiego. W 1974 obronił pracę doktorską (nagroda ministerialna III stopnia) wydaną później pt. Le développement du consonantisme arménien. Od 1976 roku był kierownikiem Zakładu Iranistyki Instytutu Filologii Orientalnej UJ (pełnił tę funkcję o 1994 roku z przerwami na wyjazdy służbowe). Ponadto, przez pięć lat (1989-1994) pełnił funkcję wicedyrektora Instytutu Filologii Orientalnej. W 1985 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie językoznawstwa irańskiego i ormiańskiego. Jego praca habilitacyjna została opublikowana pt. Origins of the New and Middle Persian phonological systems. Jednak bezpośrednio po uzyskaniu habilitacji, ze względu na zaangażowanie w działalność opozycyjną, Andrzej Pisowicz nie uzyskał stanowiska docenta. Stało się to dopiero w roku 1988. W latach 1988-1991 trzykrotnie wyjeżdżał na 3-miesięczne stypendia fundacji Pax Christi do Wiednia. W roku akademickim 1992/93 był stypendystą fundacji Tempus w Lejdzie, gdzie zbierał materiały do pracy naukowej z zakresu armenistyki, a w drugim semestrze prowadził wykłady z dialektologii ormiańskiej. Ważną stroną aktywności uniwersyteckiej profesora Andrzeja Pisowicza była dydaktyka. Seminaria magisterskie z zakresu językoznawstwa iranistycznego, gramatyka opisowa języka perskiego, nauka praktyczna tego języka, język ormiański, a później także osetyjski i kurdyjski – wszystkie te zajęcia spotykały się zawsze z wielkim uznaniem studentów. Prowadził przewody doktorskie, recenzował rozprawy habilitacyjne i doktorskie. W 2002 roku Andrzej Pisowicz uzyskał stanowisko profesora nadzwyczajnego UJ, a wkrótce potem otrzymał z rąk Prezydenta RP tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych. W latach 1994-95 pracował na stanowisku radcy w Ambasadzie RP w Teheranie. W 2006 roku profesor Andrzej Pisowicz przeszedł na emeryturę. Jest członkiem wielu stowarzyszeń naukowych, m.in. Association Internationale des Etudes Arméniennes oraz Societas Iranologica Europaea. Jego liczne publikacje dotyczą iranistyki, armenistyki, językoznawstwa ogólnego i indoeuropejskiego.

Barbara Mękarska (1942-)

Barbara Mękarska - fotografiaBarbara Mękarska, z domu Friedberg, urodziła się w Krakowie. W latach 1960-65 studiowała iranistykę w Instytucie Filologii Orientalnej UJ. Magisterium uzyskała w 1965 roku przedstawiając pracę magisterską pt. Napis baktryjski z Surkh Kotal. W latach 1967-71 odbyła studia doktoranckie w Katedrze Językoznawstwa Ogólnego i Indoeuropejskiego UJ, po których w 1972 roku uzyskała doktorat z zakresu językoznawstwa irańskiego na podstawie rozprawy Szyk wyrazów w zdaniu średnioperskim. W tym samym roku rozpoczęła pracę w Zakładzie Iranistyki Instytutu Filologii Orientalnej UJ (obecnie Instytut Orientalistyki) na stanowisku adiunkta, później starszego wykładowcy. W roku akademickim 1976/77 przebywała na stypendium naukowym w Iranie, na uniwersytecie w Maszhadzie. W 2007 roku przeszła na emeryturę. W pracy dydaktycznej dr Mękarska skupiała się na zagadnieniach językoznawczych, które były jej domeną naukową. Prowadziła głównie zajęcia z gramatyki historycznej i gramatyki opisowej. W pracy naukowej nie ograniczała się do zagadnień językoznawczych, nie stroniła od innych aspektów iranistyki. Stąd jej wykłady i publikacje na temat tradycji sztuki perskiej w Polsce czy o polskich badaczach ludów i języków irańskich. Interesowały ją również kontakty polsko-irańskie. Dr Mękarska kilka razy sprawowała funkcję kierownika Zakładu Iranistyki. Od wielu lat jest członkinią Komisji Orientalistycznej krakowskiego oddziału PAN, kilka lat pełniąc funkcję sekretarza naukowego. Należy do Societas Iranologica Europaea. W latach 1995-98 brała udział w realizacji jednego z pierwszych w Polsce programów TEMPUS-PHARE: Student Mobility for the Study of Religious Interaction. Christianity, Judaizm, Islam. Od 1996 była koordynatorem tego programu w UJ. Opublikowała około 20 artykułów naukowych w renomowanych czasopismach orientalistycznych i językoznawczych. Wygłosiła kilkanaście referatów na polskich i międzynarodowych konferencjach. Dotyczyły ona głównie języka średnioperskiego, ewolucji nowoperskiego, przekładów Awesty i inskrypcji staroperskich na język nowoperski, ewolucji składni w historii języka perskiego.

Jadwiga Pstrusińska (1947-)

Jadwiga Pstrusińska - fotografiaJadwiga Pstrusińska urodziła się w Krakowie jako córka  Antoniny Zofii z domu Wiśniowskiej i Henryka Pstrusińskiego, żołnierza AK i Sprawiedliwego Wśród Narodów Świata. Jest absolwentką krakowskiej orientalistyki, specjalizującą się następnie przede wszystkim w zakresie afganologii, tajnych języków Azji Środkowej i studiów interdyscyplinarnych. Na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskiwała też wszystkie stopnie naukowe i tytuł profesora. Znana jest nie tylko jako naukowiec, lecz także jako podróżniczka, autorka tekstów literackich i tłumaczka poezji afgańskiej. W latach 1970-2007 była pracownikiem Zakładu Iranistyki Instytutu Filologii Orientalnej. W roku 1972 została członkiem Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego. W latach 1973-1976 studiowała na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Kabulskiego w ramach stypendium przyznanego jej przez rządu Afganistanu oraz prowadziła badania terenowe. Do trudniejszych wypraw zaliczyć należy dotarcie do afgańskich Kirgizów, na końcu Korytarza Wachańskiego, latem 1974 roku. Wkrótce po powrocie z Afganistanu do Polski rozpoczęła swój kilkuletni pobyt na Uniwersytecie Oksfordzkim (1985-1989). W latach 1985-1989 była członkiem Oxford University Polish & Central European Society. Także w 1985 roku przystąpiła do European Society for Central Asian Studies, by później, w latach 2005-2007 pełnić funkcję wiceprezesa tegoż towarzystwa. W roku 1987 otrzymała nagrodę w brytyjskiej Izbie Gmin - The Airey Neave Memorial Scholarship Award. W tymże roku rozpoczęła pracę na Uniwersytecie Oksfordzkim na stanowiskach Research Assistant w Department of Ethnology, a w związku z eksodusem afgańskim oddelegowana do Refugee Studies Centre, gdzie prowadziła badania w zakresie swoich zainteresowań naukowych oraz pełniła funkcję tutora, przygotowując młodych badaczy do działań terenowych w Pakistanie. Równocześnie posiadała afiliację w Wolfson College. Była także współzałożycielką Oxford University Aghanistan Society, pełniąc w nim rolę Academic Advisor, a po powrocie do kraju współtworzyła Komitet Współpracy Polsko-Afgańskiej. Zaś w roku 1989 ponownie wyjechała do Oxfordu, otrzymując czasowe członkostwo w St. Catherine College jako Visiting Fellow. Swe doświadczenia z owej wybitnej uczelni starała się następnie pożytkować dla dobra macierzystej uczelni. Jadwiga Pstrusińska jest też laureatką nagrody Konferencji Rektorów Uniwersytetów Europejskich (Award of the Standing Conference of Rectors of European Universities,1991). Po powrocie z Uniwersytetu Oxfordzkiego, w latach 1992-1993 piastowała funkcję wicedyrektora swego macierzystego Instytutu Filologii Orientalnej UJ, a w latach 1993-1994 była przewodniczącą Rady IFO UJ. Równocześnie coraz bardziej rozwijała swe zainteresowania interdyscyplinarne dotyczące obszaru Eurazji, co w roku 1995 zaowocowało pobytem w Centre for Advanced Welsh and Celtic Studies, University of Wales w Aberystwyth jako Visiting Fellow. Po powrocie uruchomiła seminarium celto-azjatyckie, rychło przekształcone w Pracownię Interdyscyplinarnych Badań Eurazjatyckich, według pomysłu autorskiego, której była wieloletnią kierowniczką. Od roku 1996 jest członkiem Komisji Orientalistycznej PAN oraz Komitetu Nauk Orientalistycznych PAN, a od roku 2001 - Central Eurasian Studies Society (wówczas w obrębie Harvard University). Pełniła też funkcję Kierownik Pracowni Źródeł Orientalnych i Numizmatyki IFO UJ. Kierownik Zakładu Iranistyki IFO UJ (1994-1999). Jako pracownik w Instytucie Filologii Orientalnej UJ cały czas działała też dydaktycznie i organizacyjnie, rozszerzając kontakty macierzystej jednostki z polską i światową nauką. W latach 2002- 2016 działa jako niezależny ekspert w zakresie języków i kultur Afganistanu w szwajcarskiej jednostce naukowej „Lingua” funkcjonującej w  tamtejszym Ministerstwie Sprawiedliwości i Policji. Od roku 2007 do 2017 była pracownikiem naukowo-dydaktycznym Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego, godząc to z anglojęzycznymi wykładami dla Collegium Civitas (2011- 2013). Działania dydaktyczne w Warszawie koncentrowały się przede wszystkim na obszarze afganologicznym, w ostatnich latach były to zaś autorskiego pomysłu interdyscyplinarne wykłady ogólnouniwersyteckie dla UW. Dodajmy, iż w roku 2016 wojewoda mazowiecki powołał Jadwigę Pstrusińską na członka Rady przy Muzeum Azji i Pacyfiku. Pośród największych zasług naukowych, dydaktycznych i organizacyjnych Jadwigi Pstrusińskiej należy wymienić, choćby w wielkim skrócie, między innymi, odnalezienie w Afganistanie, nieznanego wcześniej, tekstu pasztuńskiego kodeksu honoru i jego udostępnienie w języku polskim i angielskim. Trudne badania tajnych języków Azji Środkowej, w tym publikację monografii o tajnych językach Afganistanu. Uruchomienie w Polsce regularnych wykładów z zakresu filologii afgańskiej i kultur Afganistanu. Macierzysty instytut jej także  zawdzięcza Pracownię Interdyscyplinarnych Badań Eurazjatyckich, wcześnie w tym nurcie badawczym ukonstytuowaną, która obejmuje także Archiwum Afganologiczne, do którego przekazała większość swego księgozbioru, także tego przywiezionego z Afganistanu i regionu. Do chwili obecnej skatalogowano kilka tysięcy pozycji. Przekazanie dalszej części afganologicznego księgozbioru Jadwigi Pstrusińskiej jest już ustanowione na drodze zapisu testamentowego. Niewątpliwie ważnym osiągnięciem tej badaczki  jest zainaugurowanie autorskich interdyscyplinarnych seminariów i wykładów oraz publikacji z zakresu, między innymi, biosocjolingwistyki - tak przez nią nazwanej, a uwzględniającej najnowsze wyniki badań z zakresu genetyki populacyjnej, które prezentowała nie tylko na polskich uczelniach, lecz i na licznych forach międzynarodowych. Obecnie Jadwiga Pstrusińska nadal jest członkiem Komisji Orientalistycznej PAN oraz Komitetu Nauk Orientalistycznych PAN, członkiem Rady Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie oraz członkiem Polskiego Instytutu Badań nad Sztuką Świata, a także członkiem Advisory Board of European Society for Central Asian Studies. W roku 2021 została wpisana w poczet członków Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Anna Krasnowolska (1949-)

Anna Krasnowolska - fotografia

Anna Krasnowolska urodziła się w Krakowie. W 1967 r. rozpoczęła studia iranistyczne w Katedrze (późniejszy Instytut) Filologii Orientalnej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jedną z jej pierwszych pasji badawczych były podobieństwa w obrzędowości ludowej Słowian i ludów irańskich. Odkrywanie wspólnych korzeni tkwiących głęboko w słowiańskim i irańskim folklorze, skłoniły młodą badaczkę do podjęcia równoległych studiów na kierunku Etnografia Słowian UJ (1969-71). Magisterium z iranistyki obroniła w 1972 roku na podstawie pracy pt. Fargard 21 Videvdāt jako tekst magiczny (analiza tekstu awestyjskiego). W tym samym roku rozpoczęła pracę w Zakładzie Iranistyki UJ. Jej pierwszy bezpośredni kontakt z szeroko pojętym światem irańskim miał miejsce podczas wyprawy studenckiej do Afganistanu, podczas której pełniła rolę przewodnika i tłumacza. Wreszcie, tuż przed rewolucją islamską, w styczniu 1978 roku sfinalizowała wyjazd na stypendium do Iranu na Uniwersytet Ferdousiego w Maszhadzie. Pracę doktorską pt. Cykle epickie w Šāhnāme Ferdousiego obroniła w 1983 roku. W 1992 roku otrzymała grant Komitetu Badań Naukowych, umożliwiający miesięczny staż badawczy w Iranie, a w 1994 roku wyjechała na trzymiesięczne stypendium w Uppsali w Instytucie Języków Afro-Azjatyckich. W 1998 roku Anna Krasnowolska uzyskała tytuł doktora habilitowanego na podstawie książki pt. Some Key Figures of Iranian Calendar Mythology. W opracowaniu tym dokonała systemowej analizy i syntezy wierzeń i praktyk irańskiej obrzędowości, obejmującej obszar od Kurdystanu po Pamir, związanej z rolniczo-pasterskimi rachubami czasu i ich patronami (zima i wiosna). Ta pod wieloma względami nowatorska i imponująca praca, z uwagi na bogactwo materiału źródłowego, zasięg geograficzny oraz wnioski, stanowi nie tylko ważne źródło w badaniu ciągłości folkloru irańskiego, ale również indoeuropejskiego, w tym paraleli irańsko-słowiańskich. W 2015 roku otrzymała tytuł profesorski za całość dorobku naukowego oraz książkę pt. Mythes, croyances populaires et symbolique animale dans la littérature persane (Studia Iranica, Cahier 48, Paris 2012), opublikowaną na podstawie cyklu pięciu wykładów wygłoszonych w ramach Conférences d’études iraniennes Ehsan et Latifeh Yarshater w 2010 roku w Paryżu (CNRS, Mondes iranien et indien, Sorbonne Nouvelle, INALCO, EPHE). W ramach swej działalności naukowej i dydaktycznej wydała dotychczas ponad 150 publikacji naukowych i popularnonaukowych, a także wypromowała około 90 prac magisterskich i 3 doktoraty. Ponadto, w latach 1999-2002 pełniła funkcję dyrektora Instytutu Orientalistyki UJ, przez wiele lat kierowała także Zakładem Iranistyki IO UJ (2000-2017). Jest członkiem Societas Iranologica Europaea (w prezydium w latach 2003-2011, wiceprezes 2007-2011), Association for the Study of Persianate Societies, a także Komisji Orientalistycznej PAN, oddz. Kraków (obecnie – wiceprezes) oraz Komitetu Nauk Orientalistycznych PAN (2003-2007 w prezydium). Zainteresowania Anny Krasnowolskiej literaturą i szeroko pojmowaną kulturą świata irańskiego rozwijają się bardziej tropami zagadnień i zjawisk tego obszaru cywilizacyjnego, niż epok literackich. Obejmują między innymi takie zagadnienia jak ciągłość idei, tematów i form, od czasów przedmuzułmańskich po współczesność; trwałość, ewolucję i zmiany funkcji irańskich mitów narodowych na przestrzeni dziejów; kontynuację i przemiany koncepcji religijnych, społecznych i estetycznych; relacje zachodzące pomiędzy przekazem ustnym a pisemnym, kulturą ludową a wysoką. Jej badania oparte są na znajomości tekstów źródłowych, kluczowych dla kultury perskiej, w tym mitologii irańskiej i epiki perskiej. W dziedzinie eposu irańskiego zwraca szczególną uwagę na ustne źródła literatury pisanej; zagadnienie autorstwa, indywidualizmu i tradycji. Interesuje ją także problematyka intertekstualności w perskiej literaturze klasycznej i współczesnej, obecność wątków epicko-mitycznych we współczesnej literaturze perskiej oraz wizerunek obcego w literaturze perskiej (w tym również Polaków w Iranie w czasie II wojny światowej i zderzenia kultur). Poświęciła również sporo uwagi historii polskich badań iranistycznych i problematyce orientalizmu polskiego. Jest również autorką przekładów z literatury perskiej na język polski i poezji polskiej na język perski.